Różnice między stylami cytowania dotyczą m.in. relacji między odsyłaczami a bibliografią. Ogólnie typy stylów cytowania można podzielić na dwie grupy ze względu na konstrukcję odsyłaczy:

1. odsyłacze zawierające informacje o publikacji (np. nazwisko autora);
2. odsyłacze wyłącznie konwencjonalne.

Odsyłacze zawierające informacje o publikacji są charakterystyczne np. dla stylów APA, Harvard czy MLA.

Styl APA należy do rodziny stylów autor–rok, w której odnośniki bibliograficzne są w tekście głównym realizowane poprzez zapisanie w nawiasie nazwiska autora publikacji oraz roku publikacji i numer strony, z której pochodzi cytat (Rysunek 1). Taki odnośnik odsyła bezpośrednio do opisu bibliograficznego znajdującego się w bibliografii pracy. Publikacje w ramach bibliografii są wówczas sortowane alfabetycznie według nazwisk autorów. Jeśli cytuje się dwie publikacje jednego autora wydane w tym samym roku, wówczas do daty publikacji dodaje się kolejną literę alfabetu łacińskiego zapisaną małą literą (Rysunek 2). W takiej sytuacji publikacje w bibliografii są w dalszym ciągu ułożone według kolejności alfabetycznej, ale z uwzględnieniem tytułu.

W stylu MLA – należącym do rodziny autor–strona – odnośnik wygląda podobnie, jednakże nie zawiera on informacji o dacie publikacji – składa się na niego wyłącznie nazwisko autora oraz numery stron, z których pochodzi cytat (Rysunek 3). W systemie MLA elementem różnicującym odsyłacze dotyczące różnych publikacji jednego autora jest tytuł tekstu (Rysunek 4).

Odsyłacze wyłącznie konwencjonalne stosowane są np. w tzw. stylu tradycyjnym, czyli Oxford, oraz Vancouver czy IEEE.

Styl Vancouver ma wiele wariantów, ale ogólnie rolę odnośników w tekście pełnią kolejne numery, przy pomocy których opisywane są również opisy bibliograficzne w bibliografii (Rysunek 5). Jeśli któraś pozycja bibliograficzna jest cytowana po raz kolejny to otrzymuje ten sam numer. Numery te mogą być umieszczone w nawiasach okrągłych lub kwadratowych albo bez nawiasów, mogą również być złożone w indeksie górnym – zależnie od konkretnego wariantu stylu. Numery nadawane są publikacjom w kolejności, w której pojawiają się w teście i tak też są sortowane w bibliografii. W stylu Vancouver zwykle nie podaje się numerów stron, ponieważ w tekstach korzystających z tego stylu unika się bezpośrednich cytowań, jednakże w wypadku takiego cytowania można uzupełnić odnośnik o informację o numerze strony poprzez dodanie do odnośnika oznaczenia składające się ze skrótu oznaczającego stronę oraz numeru (Rysunek 6).

W stylach tzw. tradycyjnych, np. oksfordzkim (Oxford Referencing System) lub Chicago (opisywany w The Chicago Manual of Style) w tekście głównym znajdują się odsyłacze w postaci kolejnych liczb zapisanych w indeksie górnym, a na dole strony pojawiają się odpowiadające odsyłaczom przypisy zawierające rozbudowane informacje o publikacji, zwykle: autora, tytuł, miejsce, rok wydania itp. oraz stronach, z których cytujemy (Rysunek 7). Przypisom towarzyszy umieszczona na końcu tekstu bibliografia. W systemach tradycyjnych pojawia się zatem element pośredniczący między odsyłaczem a bibliografią – przypis dolny – który w pozostałych systemach nie występuje.

Zarówno w wypadku systemów z odsyłaczami zawierającymi informacje o publikacji, jak i z odsyłaczami wyłącznie konwencjonalnymi, możliwe jest stosowanie przypisów dolnych, ale służą one jedynie do zamieszczania dodatkowych objaśnień lub komentarzy odautorskich.