Styl cytowania to zestaw zasad, który obejmuje tworzenie przypisów (odsyłaczy) i bibliografii do tekstu. Tworzenie przypisów i bibliografii według jednego stylu ma wiele zalet: 
Opis bibliograficzny w ramach jednej publikacji jest jednorodny i konsekwentny. 
Autorzy wiedzą, jakie informacje do opisu bibliograficznego trzeba gromadzić.  
Obligatoryjne elementy opisu nie są pomijane przez autorów, a kolejność zamieszczanych informacji jest powtarzalna. 
Łatwo sprawdzić, czy wszystkie elementy opisu bibliograficznego zostały umieszczone, a ich wyszukanie nie sprawia kłopotu czytelnikom. 
 
Autorzy zapoznają się ze stylem cytowania zwykle jeszcze na etapie zapoznawania się ze stanem badań i planowania tekstu, aby zbierana bibliografia od początku była gromadzona według wybranego stylu. Dzięki temu zapobiegamy sytuacji, w której poszczególne pozycje bibliograficzne zawierają tylko elementy odnotowane przez innego autora, a brakuje innych wymaganych w wybranym stylu, np. mamy miejsce wydania, a brakuje nazwy wydawnictwa. Zgodnie z wybranym stylem, czyli jednorodnie, od początku odnotowujemy poszczególne elementy i ich kolejność zarówno w przypisach, jak i w zapisach bibliograficznych. Bardzo dużo czasu pochłania porządkowanie przypisów i bibliografii, które odnotowywane były początkowo w nieusystematyzowany sposób lub przetwarzanie opisów w jednym stylu bibliograficznym na inny. Jeśli praca dyplomowa powstaje w trakcie czasem nawet dwuletniego seminarium, to konkretny styl bibliograficzny zbiera wszystkie zasady, o których trzeba pamiętać i nie ma potrzeby rekonstruowania ich, gdy wracamy do pisania po przerwie. Łatwiejsza jest też korekta przypisów i bibliografii. Dlatego też już na początku seminarium warto ustalić z promotorem styl bibliograficzny, który będzie obowiązywał w trakcie pisania pracy. Ocena poprawności tworzenia przypisów i opisów bibliograficznych jest jednym z elementów recenzji prac dyplomowych, które oceniane są m.in. pod względem formalnym.